'Voor me is een gat geslagen, maar ik kan het niet duidelijk onderscheiden. In eenzelfde plek komen niet dikwijks twee granaten te land; daarom wil ik in dat gat kruipen. Met één sprong gooi ik me languit naar voren, zo plat als een schol, - dan fluiten ze alweer door de lucht, ik kruip gauw in elkaar en tast naar dekking, ik voel iets aan mijn linker kant, druk me ertegen aan; het geeft mee; ik kreun, de aarde scheurt, de sterke luchtdruk klinkt dreunend in mijn oren; ik kruip onder dat onbekende, dat meegegeven heeft; ik trek het over me heen; het is hout en stof, dekking, dekking; al is het ook een armzalige dekking voor neerkomende granaatscherven. Ik doe mijn ogen open; - mijn hand houdt een mouw vast, een arm. Is het een gewonde? Ik schreeuw tegen hem - geen antwoord; - het is een lijk.' ERICH MARIA REMARQUE,
Van het westelijk front geen nieuws, Utrecht Bijleveld. 2008, Bladzijde 44
Geen opmerkingen:
Een reactie posten